Bart Drost

"In het huidige tijdsgewricht, waarin je wordt geconfronteerd met het feit dat de begrippen etiket en identiteit nagenoeg aan elkaar verbonden lijken en waarin je simpelweg in een profiel gedrukt lijkt te kunnen worden, jezelf soms ook in alle bochten gaat wringen om in een profiel te passen, mag een belichting van deze onderwerpen binnen het universiteitsgebeuren niet  ontbreken", dachten de beeldend kunstenaars Gerrie Starreveld en Bart Drost. Daarom ontwikkelden zij het project 'labeling identity', dat in maart 2016 plaats vond in hartje Amsterdam bij VOX-POP, de creative space van de Faculteit der Wijsbegeerte van de UvA.

Naast een tentoonstelling van eigen beeldend werk en poëzie stelden zij een gevarieerd lunchprogramma samen met lezingen en workshops uit de wereld van het theater, de wetenschap en de beroepspraktijk. Hiermee presenteerden zij onder de noemer labeling identity een verrassend nieuw concept op het Binnengasthuis terrein!

Bijdragen van Bart Drost:

'Bob, Bep, Bas en de anderen'

'selfie - geen selfie'

'spiegeltje, spiegeltje...'

een samenvatting van de gebeurtenissen en de tentoonstelling is vervat in een kleine catalogus achteraf

Tussen 2006 en 2015 maakte Bart Drost ruim hondertachtig portretten van mensen met een psychiatrische en/of persoonlijkheidsstoornis. Wat hem tijdens zijn werkzaamheden als creatief therapeut vooral verraste was de ontdekking dat de patiënten die bij hem in therapie kwamen in feite 'gewoon de buurman of de buurvrouw' zouden kunnen zijn. En het besef dat je van mensen die je tegen komt dan ook in wezen niets 'af kunt lezen'.
De vraag komt op wat nu iemands identiteit bepaalt: de afwijking, de ziekte, de diagnose? Of is het de wijze waarop je/men hiermee om gaat?

Gedurende de duur van het project 'labeling identity' waren alle portretten aanwezig. Vierenzestig hingen aan de wanden, de overige pakweg honderdentwintig  portretten bleven in de opbergkist. Voor deze gelegenheid werd deze zonder deksel op schragen tentoongesteld in een kleine kamer. Daar klonk op de achtergrond een stem die monotoon  een reeks min of meer bekende  psychiatrische stoornissen opsomt.

1979, een doordeweekse avond. Bart Drost, 24 jaar, is alleen op zijn studentenkamer met zijn statief, zijn Yashica en een zwart/wit fotorolletje. Gekke bekken trekken, beetje drama, hij legt het allemaal snel opeenvolgend vast.  De schim van een flesje bier op de achtergrond. 'Selfies avant la lettre'. Maar de afdrukken blijven binnenskamers.

Je hebt zo van die fases in je leven: opruimen en weggooien. De serie zelfportretten uit 1979 heeft het telkens weer overleefd. Geen idee waarom. Waren ze 'heel erg belangrijk'? De negatieven inmiddels weggegooid, maar niet voordat ze gedigitaliseerd waren. In 2015 besluit Drost - ruim dertig jaar later - de serie nog eens te maken. Samen met fotograaf Sanne Willemsen spiegelt hij de foto's van toen. Nu zonder bier.

Bij 'labeling identity' zijn de beide series te zien, waarbij zij - gewild of ongewild? - een relatie aangaan met de geschilderde portretten Bob, Bep en Bas.

21 handspiegels, 21 staande spiegels.
In de handspiegels zijn teksten gegraveerd

Ik hou van jou
Je oogt wat depressief
Je bent sterk
Ik haat je

Kijk in de handspiegel, lees de tekst.
Kijk dan op en lees je gezicht in de spiegel.

Welke invloed hebben de opmerkingen van een ander op je zelfbeeld.
En kloppen die opmerkingen van de ander wel?

Hoe zie jij jezelf eigenlijk?

een fotoproject in twee delen

Deel 1 - 1979

Op een doordeweekse avond op zijn kamer in de Bronsgeeststraat in Nijmegen. Selfies bestonden nog niet, de wereld was nog analoog. Een statief, zijn yashica en een zwart/wit rolletje. De grote ontdekkingsreis. Gekke bekken trekken. Jezelf laten zien. En dan de dag erna zelf het rolletje ontwikkelen en de foto's afdrukken. Hij vindt het allemaal erg belangrijk. Bart Drost is dan 24 jaar.

Deel 2 - 2015

Je hebt zo van die fases in je leven: opruimen en weggooien. De serie zelfportretten uit 1979 heeft het telkens weer overleefd. Geen idee waarom. Zijn ze 'erg belangrijk' gebleven? De negatieven zijn inmiddels weggegooid, na eerst gedigitaliseerd te zijn. In 2015 vraagt Bart Drost aan fotografe Sanne Willemsen om de reportage 'nog eens over te doen'. Bart Drost is dan 60 jaar.

Terug naar archief.