bob, bep, bas en de anderen - museum dr. guislain - gent (belgiė) - 2008

'Bop, Bep, Bas en de anderen'   -   Een portrettenkabinet van Bart Drost


Het Vincent Van Gogh Instituut in Venray  heeft samen met Museum Dr.Guislain in Gent een boekje uitgegeven metportretten die beeldend kunstenaar/therapeut Bart Drost maakte van cliĆ«nten die opgenomen waren in de Kliniek voor Neuropsychiatrie. De portretten worden 'reconstructies van ontmoetingen met patiĆ«nten' genoemd. Ze lijken ondanks al hun gruwelijkheid bij elkaar te horen. En ze lijken gek: als je niet beter wist zou je denken dat ze door een patiĆ«nt getekend waren. Een patiĆ«nt met echt talent, dat wel, en die zijn zeldzaam. De portretten zijn allemaal anders, allemaal zwartgrijs maar met kleurige attributen die ze spannend maken. Bijna niemand kijkt vrolijk. Men staart voor zich uit of de blik is naar binnen gericht. Men zet grote ogen op van angst. Daarom was het voor Bart telkens een opgave ons creatief te krijgen. Ik herinner me van de bezoeken aan de Creatieve Therapie: Bart die je altijd blijmoedig een hand gaf, de kasten met materialen, de laden met grote vellen dun papier waarop ik vaak niet meer wist te tekenen dan een mannetje die een berg beklom, en de ronde tafel waar de meesten aan zaten. Lies* die met precisie figuurtjes beschilderde, Henk die trouw mandala's inkleurde, Anja die een beetje aquarelleren kon en voortdurend Barts hulp inriep, en Bart die voortdurend met ideeĆ«n en materialen kwam als iemand dreigde te verzanden en het hoofd weer liet zakken of ging ijsberen door het atelier of begon te huilen.


Er is iets mis met deze portretten. Ik heb bijna vijf maanden in de Kliniek voor Neuropsychiatrie doorgebracht en ik herken niemand. En ik heb er ook niet ƩƩn gek ontmoet en ook nooit iets geks gehoord. Er waren depressieve vrouwen, zoals die vrouw met dat dode vogeltje op haar hoofd. (Er is een populair boekje over depressies met de titel 'Ik zie elk dood vogeltje', maar het kan dus nog erger.) De borsten bij de vrouwen van Bart hangen een beetje, maar bij eentje worden ze de appeltjes van oranje en straalt de knappe vrouw. En dan is er de negerin die met de mond schildert: de penselen waar de kleuren afspatten worden bijna vermalen. Ik heb haar helaas nooit ontmoet. Je zoekt gelijkenissen en die vind ik niet. Die heeft alleen Bart gezien. Toch zeggen ze meer over de patiƫnten dan de woordenrijke diagnoses die ze mee naar huis krijgen en die gevoegd worden in de dossiers die ze meeslepen. Natuurlijk zijn ze bang, verdrietig, wanhopig of 'gewoon op'. Of horen ze soms stemmen.

Ik ben al meer dan een jaar weg uit Venray en wil er niet teveel aan denken, maar dit bijzondere boekje bewaar ik - na alles wat ik verscheurd heb - als goede herinnering. En, ze zeggen, dat ik er zelf ook in sta: dat mannetje met dat brilletje en die scheiding die doods voor zich uitkijkt, tot het uiterste gespannen. Op pagina 16. Misschien ben ik dat wel. Ik kan nu weer een beetje lachen. Het was toch een goede tijd bij Bart, als je maar niet zo ziek was geweest.

E.S.                                                                                                                                                                                                                             * De namen zijn gefingeerd.


Voor meer Bob, Bep en Bas zie menu in de balk boven.


terug naar archief

Next

Bart Drost

vrij kunstenaar

Graafseweg 183a
6531ZR Nijmegen